21-29 juli 2014
Bye bye Ibiza
Naar de Spaanse Oostkust varen we in een prachtige zeiltocht van Cala Tarida – Ibiza naar de Ensenade de Altea waar het anker om zes uur ’s middags valt. Onderweg zien we een rookpluim die later een bosbrand blijkt te zijn op de helling van de Monte la Llorenza boven Moraira. Vliegtuigen en helicopters vliegen af en aan maar we zien gedurende uren de vuurhaarden oplaaien, wat vreselijk als daar je huis of vakantiehuis staat.
Altea – Guardamar
Na heerlijk zwemmen blijft de Sobat Kras alleen over voor anker omdat de Pelikaan de haven ingaat met Bella die een dagje ziek is. Een wiebelnachtje volgt en ’s morgens voor 7 uur trekken we alweer verder langs de Spaanse Oostkust. Helaas deze keer in een rechte lijn op de motor naar Guardamar waar we de was draaien en bijkomen van twee lange vaardagen.
PH bijeenkomst in Alicante en Guardamar
Claire en Rita verzinnen een leuk plan en we ontmoeten elkaar vrijdags in Alicante op het balkon van het VOR museum, vooruitlopend op de bijeenkomst van oktober als er nog meer buren het spektakel gaan meemaken. Lekker koffie, lunchen en een drankje op verschillende terrassen in goed gezelschap van Roger en Rita en Henk en Claire, super gezellig!
PH Cobb
Zaterdags komen Rita, Roger, Q en V, Henk en Claire en Wim en Annemieke cobb-en op de kade. Als iedereen er is, is het zo bloedheet dat we met zijn tienen verkassen naar het terras van Henk en Claire in de schaduw. Cobb, eten en drank nemen we mee. Een TOP-avond delen we met elkaar.
Carthagena
Dan is het weer tijd om te gaan. We varen naar Carthagena, weer met gebruik van onze trouwe motor en als we ’s avonds de mail bekijken, krijgen we een dramatisch bericht, waar we alle vier dagenlang ontdaan van zijn.
Zeiltocht met alle facetten
Ook de Spaanse Oostkust is de Middellandse Zee en dat blijkt de volgende dag als Sobat Kras met vlak water, zonder wind vertrekt richting Garrucha. Na een uurtje of wat kunnen we de zeilen zetten en kruisen we richting de kust waar we onder Punta de Albir overstag gaan. Dan zeilen we over bakboord zo’n 150 graden uit, maar het wordt al onplezieriger vanwege de opbouwende golven. Na nog een slag richting de kust hebben we nog 15 mijl te gaan en is de wind nog Zuid 4. We strijken de zeilen en motoren tegen golven en wind in niet volgens verwachting in twee en een half uur maar boksend en beukend tegen de 2,5 meter golven met een puntje genua om de druk te houden en een Zuid 6 eventjes 7 Bft in drie en een half uur naar Garrucha. Hier komen we kapot aan.
Suzan boos
Voor het eerst in haar leven is Suzan zo boos op zichzelf dat de emoties hoog oplopen tussen de Pelikaan en Sobat Kras crew. Maar gelukkig wordt dit de volgende morgen ook weer uitgepraat. Conclusie: emoties over het tragische drama dat ons bezighoudt, vermoeidheid en niet naar elkaar luisteren, kunnen vervelende consequenties krijgen. Maar die na te zijn opgelost ook een dieper gevoel van vriendschap opleveren.
