Vandaag zijn we in Santiago de Compostella geweest. De plaats waar al de wandelende pelgrims heen gaan. Als je op het plein voor de katedraal staat, zie je daadwerkelijk allerlei mensen aankomen van kilometers en kilometers lopen. Met een rugzak, wandelschoenen en een wandelstok zijn ze superblij dat ze het gehaald hebben.
Een bijzonder rijke katedraal met heel veel bezoekers, niet alleen die wandelaars maar ook toeristen zoals wij en gelovigen. Een rustige devote sfeer hangt er. De smalle straatjes erom heen zijn prachtig. En veel oude gebouwen van de 12e tot en met de 18e eeuw. Zelf vonden we de Santa Susana kerk in alle romaanse eenvoud heel erg mooi.
Maar tussen Camarinhas, waar we een genoeglijke avond met Raoul en Jouke doorbrengen op de Cherokee, en Santiago de Compostella hebben we nog een aantal havens aangedaan.
Woensdag 17 augustus varen we naar Muros waar de Robeyne al voor anker ligt. Na wat ankerperikelen, zeer gebruikelijk in deze wateren, liggen we vast op roeiafstand van de Robeyne. Al rap worden we opgehaald voor een biertje, dat eindigt in een heel diner met dessert en consequentie. 
De supergroc en kopjes thee van Coen helpen Suzan voor het grootste deel van haar verkoudheid af.
Muros is een aardig plaatsje waar we dinsdag de getijdenmolen bezoeken en op een terras, dat later vlak bij onze ankerplek van dinsdagavond ligt, wat drinken. De Robeyne mannen willen ’s avonds komen voor consequentie, maar ineens is de Sobat Kras foetsie. Anker opgehaald omdat er te weinig water onder de kiel dreigde. Aan de overkant van de baai weer twee ankerpogingen nodig om goed te liggen. De eerste keer gaat het anker in een paar oude zakken met mosselen en dat houdt natuurlijk niet.
Na een relaxte vrijdag waarop we wel 5 mijl naar de overkant zeilen, liggen we in Portosin in de haven en eten ’s avonds bij restaurant Portofino, direct naast de kermis. Milanese de ternera is geen stukje rundvlees maar een gepaneerde schnitzel, dat valt Suzan niet mee, zeker omdat Hans met zijn variant de ternera een mooi stuk rundvlees krijgt. Nadien lopen we nog naar het plein waar de muziek begint; wat een songfestival herrie. Aan boord dansen we in bed verder.
Dan is het tijd om een Ria op te schuiven en het plan is Vilagarcia om zondag met de Robeyne naar Santiago te gaan. Dat lukt na een prachtige zeildag. 
Op de motor de Ria Muros uit en als de atlantische oceaan wat begint te rimpelen zetten we eerst het voorzeil en dan ook het grootzeil, de volgorde andersom is logischer, maar goed. Binnen een uur hebben we vol tuig opstaan en lopen we 7 knopen aan de wind. De wind is ons gunstig gezind en draait mooi om het land heen, zodat we buiten een uurtje met nul wind, het hele stuk op de stuurboord kant zeilen. Dan een gecontroleerde gijp en plat voor de wind de Ria in. Dan is het nog 10 mijl en om half zeven maken we vast in Vilagarcia, de Robeyne ligt er al. Dan toch maar aan de borrel en weer komt er als vanzelf een combinatie maaltijd op tafel waar we met zijn vijven van genieten.
Een prachtig vuurwerk sluit de zaterdagavond af…………
